Nie zasługuję na nie...

Witajcie!
Kilka słów wstępu o mojej nieobecności. Nie było mnie z powodu lenistwa, gości i braku czasu. Tym samym chciałabym przygotować Was, do przyzwyczajenia się do mniejszej ilości postów w ciągu tygodnia. Jak wiecie, ciężko mi to przyznać, lecz wakacje dobiegają końca, zaczyna się od nowa nieprzyjemna tułaczka, dużo pracy, przemęczenia i nieszczęsny brak czasu! Dlatego też, chcę poinformować Was, że moje posty będą umieszczane weekendowo - póki będę mogła, w późniejszym okresie będą dodawane, po prostu kiedy się da. Tak więc Kochani DZIĘKUJĘ WAM WSZYSTKIM za odwiedzanie mojego bloga, czytanie moich postów i wyrażanie swojej opinii w komentarzach. Tym samym proszę Was o NIEOPUSZCZANIE nas (mnie i moich psów) i w ciągłym czasie obserwowanie naszego życia. Będę starała się, aby postów pojawiało się jak najwięcej!
Tymczasem, co u nas słychać, co robiliśmy, co się z nami dzieje!? :)
Żyjemy, jesteśmy zdrowi i szczęśliwi! Wera całkowicie pozbyła się pcheł, lecz Brutuska jeszcze jakieś męczą, dlatego też dziś je dobiję (gińcie wstrętne potwory!). Ostatnimi dniami byliśmy na przechadzce po polu, uczyliśmy się komendy "waruj", mieliśmy lenia, a dziś idziemy na mały spacerek.

 Moje odczucia z polnej wyprawy mają dwie twarze. Jedna jest zadowolona i dumna, druga natomiast zirytowana i rozczarowana. Dlaczego? Szczęśliwa byłam z wierności i oddania Brutusa, kiedy to wciąż utrzymywał ze mną kontakt wzrokowy, nie oddalał się ode mnie za daleko i bardzo ładnie się mnie słuchał. Natomiast, Wera biegała wszędzie i daleko, nie wracała na przywołanie, prawie wcale się na mnie nie patrzyła, była nadzwyczajnie nieposłuszna.  Jest mi przykro i rozmyślam jak to skutecznie naprawić. Jest kilka warunków, aby do tego dążyć - psa niewolno spuszczać ze smyczy, jeśli właściciel nie jest pewny, że ma nad nim kontrolę (to pierwsze), muszę więcej wychodzić na bliskie spacery sam na sam z Werą, aby poprawić nasze relacje (to dwa), (a trzy) to koniecznie musimy poćwiczyć to czego się uczyliśmy: reagowanie na własne imię, przychodzenie na zawołanie i kontakt wzrokowy. To zasady, do których każdy powinien się stosować i właśnie ja mam za zadanie poprawić nasze stosunki i poćwiczyć, to co na bodźcach rozpraszających nie skutkuje, tzn. psina w domu i na podwórku jest posłuszna, lecz na łąkach, polanach całkowicie ignoruje właściciela - to należy poćwiczyć, aby zmienić niepożądane zachowania.

 W wakacyjny okres mogę z nimi pracować każdego dnia, po kilka minut, z przerwami. Sprawiać, że to dla nich świetna zabawa i cieszyć się z sukcesów. Niestety ten czas się kończy i teraz należy siąść i przemyśleć co poprawić i jak wszystko sobie rozplanować, aby znaleźć czas na wszystkie konieczne obowiązki.

Wera ubóstwia leżakowanie na porannym słoneczku. 

Wspaniale czuję się, gdy uczę swoje psy, również siebie. Chwilę kiedy się z nimi bawię sprawiają, że jestem najszczęśliwsza na świecie i wszystkie złe emocje opadają, zanikają, jakby nigdy ich nie było, jakbym ich nie znała.

(...) I kiedy pomyślę sobie.. Kurcze! Te psy są dla mnie wszystkim, sprawiają, że czuję się kimś niezwykłym.. Zastanawiam się, czy jestem dla nich wystarczająco dobra, czy ja na nie zasługuję? Zastanawiam się... Ludzie nigdy nie dali mi tego co one. Uważam, że wszystko co mam, wszystkie rzeczy, które posiadam są niczym, nie mają najmniejszego znaczenia, bo to właśnie psy, moje psy są dla mnie zesłaniem z nieba, najlepszym prezentem jaki mogłam sobie zamarzyć, to one są tym, czego bez nich nigdy bym nie miała...

Gdy słyszę, jak ludzie mówią "pies, to tylko pies", ja w głowie na nich przeklinam i myślę "Człowieku! Pies jest tym co dał nam Bóg, pies jest sercem, które posiadasz, miłością, która cię kocha i jest oddaniem i wiernością, jakiej nigdy od nikogo nie doznasz..." I mimo, że nie wierzę w Boga, na ustach siedzą słowa... podziękowania.